επικήδειος μονόλογος

 επικήδειος μονόλογος

....το πρόβλημα είναι ότι θέλω να επικοινωνήσω μαζί σου αλλά είναι δύσκολο: εγώ είμαι ζωντανός και εσύ πεθαμένος.

Και είσαι, όχι ένας απλός πεθαμένος αλλά ένας ...κρεμασμένος: 

στην κυριολεξία.

Σε φαντάζομαι με την πρησμένη γλώσσα και με πιάνει σύγκρυο.

Ναι αυτήν την αναιδή που έβγαλες σε Θεό, ανθρώπους και εαυτό.

Δεν περίμενες να έρθει η ώρα σου η σωστή, η αποφασισμένη από τον Ύψιστο: έκανες του κεφαλιού σου και πέθανες όποτε έκρινες εσύ.

Μεγάλος εγωισμός ή μεγάλη απελπισία?

Βγάλε άκρη.

Χμμμ...μην ανησυχείς, δεν θα σε κατακρίνω: 

δεν είμαι Θεός, παπάς, ή ηθικοδιδάσκαλος.

Θα στα πω, βέβαια, γιά το κρέμασμα:  ήταν μιά θαρραλέα -ή παλαβή - πράξη που αξίζει να συζητηθεί.

Ίσως όχι μόνο θαρραλέα....ίσως  όχι μόνο παλαβή.

Ισως και τα δυό μαζί: θάρρος, απελπισία και παλαβομάρα είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Αναίδεια, πρόκληση ή εκδίκηση?

Ίσως μιά απλή ένδεια σεροτονίνης.

Αλήθεια, πως να σε προσφωνώ? 

.... με το μικρό σου όνομα; 

...Χαρίλαο?

Καλούτσικο είναι... αν και δεν μου πάει τόση οικειότητα :

είναι που δεν σε γνώρισα ποτέ ως ζωντανό άνθρωπο παρά μόνο ως απλό απαγχονισμένο πτώμα στα επείγοντα του νοσοκομείου.

Ένα πτώμα τυλιγμένο μέ ένα σεντόνι, πάνω σε ένα φορείο,  που το τσούλαγαν  οι  τραυματιοφορείς -σαν άρμα σε παρέλαση-μπροστά μου.

Χαρί-λαος: η χαρά του λαού.

…αυτός που δίνει χαρά στον λαό...

Ταιριαστό....έδωσες  χαρά στον λαό με τα ωραία κρασιά που έφτιαξες, άρα το Χαρίλαος είναι οκ.

Χαρά ο λαουτζίκος, αλλά μέχρι πρότινος: στο φινάλε έκλεισες άγαρμπα τον βίο σου με αυτοκτονία και ανακάτεψες το σύμπαν.

Δίχασες φίλους και συγγενείς, σε αντίπαλα ενοχικά στρατόπεδα.

 Και βέβαια αναστάτωσες τους υπόλοιπους: τάραξες τον απλό κοσμάκη που τρέμει τον θάνατο.

Ο κοσμάκης είναι δειλός : τον θεωρεί τον θάνατο κατάλληλο  μόνο γιά ξεδοντιασμένους  γέρους.

 Οι  επιτυχημένοι , οι  δημιουργικοί, οι  εύποροι, οι  ομορφάντρες μεσήλικες, θεωρείται πως δεν πρέπει να πεθαίνουν.

Ακόμη πιο τρομακτικό είναι να αυτοκτονούν.

Τους ρώτησες όλους αυτούς, αν αντέχουν αυτοκτονίες στην ατζέντα τους?

Είχα δει  την φωτογραφία σου σε ένα αφιέρωμα της  επιχείρησής σου σε τοπικό περιοδικό,  λίγους μήνες πρίν.

Η επιχείρηση σου έσκιζε και εσύ χαμογελούσες με ένα ζεστό και αρρενωπό χαμόγελο.

Μετα άκουσα για σένα,  στην πρώτη απόπειρα,  όταν έκοψες τις φλέβες σου.

Άκουσα ότι ο οι οινοποιός Τάδε έκανε απόπειρα κόβοντας τις φλέβες του.

Άλλοι είπαν για γυναίκα, άλλοι για οικονομικά.

Αλλά επέμεινες... προφανώς ήσουν  πάντα μερακλής -και στο κρασί και στην ζωή- και δεν άφηνες τις δουλειές σου μισές.

Σε μιά βδομάδα κρεμάστηκες και παρήλασες μπροστά μου, ως τυλιγμένο πτώμα, στα ΤΕΠ.

Άκου Χαρίλαε... και εγώ βασανισμένος άνθρωπος είμαι, μην με νομίζεις γιά σκληρό.

Οι γιατροί  συχνά είναι κακοποιημένα και ταλαιπωρημένα ανθρωπάκια - από κατάθλιψη και burnout - αλλά δεν το παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους:

 αν το παραδεχτούν, περνιώνται γιά ξοφλημένοι.

Φουσκώνουν λοιπόν οι γιατρούκοι απο ψευτο-αυτοπεποίθηση και κυνισμό, προσπαθώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι είναι "tough guys".

Μου τάραξες λίγο τα σωθικά, ρε μπαγάσα,  αλλά δεν έδειξα τίποτε.

Μόνο έγραψα ένα κείμενο στο φέιςμπουκ για την αφεντιά σου...ήταν ο πρώτος ανεπίσημος επικήδειος που σου έκανα.

Εγραψα πως δεν πιστεύω ότι υπήρξες ένα απλό μάτσο κύτταρα.

Έχω μεταφυσική προσέγγιση εγώ, μην με κόβεις για ηλίθιο υλιστή να πιστεύω πως είμαι απλό άθροισμα πρωτονίων και ηλεκτρονίων.

Και εσύ, τί λές? έ?

Σκέτο μάτσο ηλεκτρόνια ήσουν  που τώρα σκόρπισαν σε χώματα, νερά, σκουλήκια και ανέμους?

Δεν ξέρω.

Το προιόν του οράματος, του μόχθου και της φιλοδοξίας σου είναι ζωντανό, πάντως: πήρες το προιόν της γής και τό εκανες ηρεμιστικό, ευφραντικό και αφροδισιακό. 

Το καλό κρασί είναι φάρμακο και έργο τέχνης μαζί.

Κακομοίρη μου, μοίρασες  χαρά και ηρεμία επί χρόνια  και δεν  έμεινε σταγόνα  γιά σένα.

Ας κράταγες καμμιά καβάτζα.

Και να ο γενικός θρήνος και φόβος: 

θρήνος γιά την απώλεια  και φόβος γιά την απελπισία..

… μην θρονιαστεί και στα δικά τους, στραβά καύκαλα.

Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις: την τρέμουν όλοι και γι αυτό ασχολούνται μαζί σου, που τους την θύμισες.

Όπως σε κάποια φίλη μου που δεν σε ήξερε προσωπικά αλλά την απασχόλησες αρκετά,  ώστε να γράψει ένα  θαυμάσιο κείμενο γιά σένα και τον ....χορό της αρχαίας τραγωδίας -όπως τον είδε- να στριφογυρίζει στην κηδεία σου.

Έχει και αυτή τις ευαισθησίες της , τις μοναξιές της και τα βάσανά της: 

η μικροεξουσία που ασκεί δεν έγινε αρκετά δηλητηριώδης γιά την ευαισθησία της.

Πάλι καλά.

Η  ευαισθησία -φιλάσθενη πάντα- αν καταφέρει να επιβιώσει από υπαρξιακά και άλλα αδιέξοδα, θα το κάνει κρυφά, λαθραία  και αθόρυβα.

Σπάνια,  μπορεί θα ζητήσει κανένα δεκανίκι από κανένα χοντρονευρολόγο.

Κάποιον που επίσης πασχίζει  να συμβιβάσει κυνικότητα και ευαισθησία σε φαρμακευτική συνταγή ή σε τυποποιημένη συμβουλευτική.

Ή και σε μιά λογοτεχνική συνταγή:   με μικρές -τάχα κομψές- μπουκίτσες από λέξεις που σου γλυκαίνουν λίγο την γεύση, αλλά σε αφήνουν -σχεδόν πάντα-νηστικό.

Νηστικός και εγώ.

Νηστικός, πάντα.

 Αν και χοντρός.