Παντέρμη Κρήτη

 True story of love.

Πριν από 70 χρόνια σε ένα χωριό του Ηρακλείου, ζούσε ένα φτωχό, όμορφο, γλυκό κορίτσι, γύρω στα 15. 

Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός σιδεράς και η μητέρα του φρόντιζε  το νοικοκυριό.

Φτώχεια.

Το κορίτσι έβγαλε τη δεύτερα γυμνασίου αλλά παράτησε το σχολείο για να δουλέψει στο σπίτι αλλά και στο μπακάλικο του χωριού. 

Εκεί γνώρισε ένα νεαρό καθηγητή φιλόλογο, ο οποίος ήταν αριστερός και κουλτουριάρης βιβλιόφιλος.

Τα φτιάξανε τα δυό τους και, μετά από δύο χρόνια, παντρευτήκανε.

 Ο δάσκαλος - σύζυγος μπήκε σώγαμπρος στο σπίτι ενώ το κορίτσι ξεκίνησε πάλι να βγάλει το σχολείο και απέκτησε και φιλοδοξία να σπουδάσει: πράγματι, μπήκε στο Φιλολογικό- Αρχαιολογικό, στην Αθήνα.

Η φοιτήτρια σπούδαζε στην Αθήνα ενώ ο σύζυγος της δίδασκε  στο γυμνάσιο στην Κρήτη.

Συναντιόντουσαν μόνο τα καλοκαίρια. 

Η Φοιτήτρια παρακολουθούσε και τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης στην σχολή καλών τεχνών από ένα καθηγητή εκεί και γνωστό λογοτέχνη , τριάντα  χρόνια μεγαλύτερο της  ,  τον οποίο έκανε  μέντορά της.

Αυτός είχε σπουδάσει στο Παρίσι ιστορία της τέχνης και έτσι, όταν το κορίτσι τελείωσε, την έπεισε να κάμει το ίδιο.

…μάλιστα πήρε μία υποτροφία, και ξεκίνησε να σπουδάσει και αυτή ιστορία της τέχνης στο Παρίσι όπου κάθησε δυό τρία χρόνια και έκανε διδακτορικό.

Μετά από δύο χρόνια, ο καθηγητής πανεπιστημίου και Λογοτέχνης  πήρε σύνταξη από το πανεπιστήμιο (Σχολή Καλών Τεχνών) και η πρώην μαθήτρια του υπέβαλε υποψηφιότητα στην ίδια έδρα και έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου, στα 36 της, παμψηφεί.

Ο γέρο καθηγητής είχε φιλίες με σημαντικούς λογοτέχνες:

ήταν κολλητός με τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό και έγραψε αξιόλογα μυθιστορήματα.

Μετά την συνταξιοδότηση του προσπάθησε να γράψει ένα ακόμα μυθιστόρημα αλλά το άφησε ημιτελές: αφορούσε την ιστορία ενός διακεκριμένου πανεπιστημιακού διανοούμενου που από  την μιά  παλεύει να διατηρήσει την ακεραιότητα του μέσα σε ένα δικτατορικό καθεστώς - πχ  σαν την 21 Απριλίου να πούμε- και από την άλλη να ισορροπήσει τον έρωτα του για μια νεαρή, πρώην φοιτήτρια του. 

Τελικά το μυθιστόρημα αυτό δεν τελείωσε ποτέ και ο γέρο καθηγητής, μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η πρώην φοιτήτρια  και προστατευόμενη του,  παρέμενε παντρεμένη με τον αριστερό φτωχοδάσκαλο του Ηρακλείου, οπότε κι αυτός μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η ίδια δεν έκανε ποτέ παιδιά αλλά έκανε μεγάλη καριέρα και θριάμβευσε με όλες τις κυβερνήσεις και με όλους τους υπουργούς πολιτισμού.

Μάλιστα διαχειρίστηκε μεγάλα ποσά για θέματα κουλτούρας και πήρε πολλά βραβεία, μετάλλια και διακρίσεις.

Φαίνεται ότι ήταν αναντικατάστατη αφού κανείς  δεν την κούνησε από την προνομιούχα θέση της,  ως διευθύντριας μεγάλου Μουσείου,  μέχρι τα 83 χρόνια της,  οπότε και πέθανε.

Όταν πέθανε, η ζωή της προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως παράδειγμα έρωτα και επιτυχίας της φτωχής κοπέλας με τον  αριστερό δάσκαλο- σύζυγο- μεντορα.

Ο άλλος γερο-μέντορας, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου, δεν προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ.

Και τώρα θα μου πείτε…και τι μας τα λές όλα αυτά ρε φίλε;

Νομίζω είναι μιά καλή ιστορία.

Μου αρέσουν οι ιστορίες που πάντα ο Έρωτας, παρά την φτώχεια και τις δυσκολίες, βρίσκει διέξοδο προς την επιτυχία.