ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ 7γ

 ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ 7γ

Ο Γιώργης ήταν μπερδεμένος συναισθηματικά: καταλάβαινε – η μάλλον άρχισε να καταλαβαίνει – πόσο κόσμος πιο πολύπλοκος ήταν απ´ ό,τι νόμιζε … 

…και πως οι αναρχοσιαλιστικές ερμηνείες των Εξαρχείων  που βασίζονταν σε κείμενα του Προυντόν, του Μπακούνιν, του Μαρξ και του Έγκελς, ήταν μάλλον απλοϊκές και ανεπαρκείς για την σημερινή κατάσταση στην οικονομία και την κοινωνία. 

Παραδείγματος χάριν,  δεν υπήρχαν τυπικοί καπιταλιστές-εκμεταλλευτές και τυπικοί προλετάριοι-άθλιοι όπως περιγράφονταν  πριν από ενάμιση αιώνα.

Ο Χριστόφορος δεν έμοιαζε με καπιταλιστή παρά το ότι ήταν ιδιοκτήτης μιας κερδοφόρας ιδιωτικής επιχείρησης με αρκετούς υπαλλήλους και συνεργάτες. 

Η επείρησή του δεν είχε εργοστάσιο, μηχανήματα, οικοδομές, χυτήρια ή κλωστήρια…είχε σαν μόνο της κεφάλαιο την γνώση και την τεχνογνωσία των στελεχών της.

Ο Χριστόφορος του το είπε σε κάποια φάση: το κεφάλαιο πλέον δεν είναι τα εργοστάσια αλλά η τεχνογνωσία:

 η ειδική γνώση και το σωστό μανατζμεντ.

Η Google δεν έχει εργοστάσια με φουγάρα…έχει απλά ένα λογισμικό που το διαχειρίζεται.

Το ίδιο και η Microsoft .

Ακόμη και η Apple , βασικά,  λογισμικό πουλάει…οκ…φτιάχνει και κινητά, ταμπλετ και υπολογιστές αλλά, βασικά, αυτό που μετράει,  είναι το ειδικό λογισμικό.

Αυτο κάνει την διαφορά.

Αν βγεί μιά άλλη εταιρεία με ένα άλλο, σαφώς καλύτερο,  λογισμικό μπορεί να την σβήσει σε ελάχιστο χρόνο.

Το Tik Tok σχεδόν αφάνισε το Facebook και το Ινσταγκραμ….απειλεί και το YouTube.

Μιά άγνωστη κινέζικη εταιρεία απειλεί Αμερικανικούς κολοσσούς.

Η εκδίκηση των τριτοκοσμικών κομμουνιστών…σκέφτηκε,  χασκογελώντας χαιρέκακα από μέσα του, ο Γιώργης.

Ο Χριστόφορος δε, ήταν μάλλον συμπαθητικός…οκ…ήταν αφεντικό… αλλά δεν ήταν ένα καταπιεστικό – εκμεταλλευτικό αφεντικό… αυτό το κλασικό που έπινε το αίμα των εξαντλημένων αναιμικών εργατών.

 Δεν ανταποκρινόταν στο στερεότυπο ο Χριστόφορος…έμοιαζε τύπος με κοινωνικές ευαισθησίες. 

Ποιος το περίμενε αυτό από ένα επιχειρηματία; 

Άσε που τα λεφτά  του τα έβγαζε με αίμα : δεν ήταν εύκολα λεφτά και, κυρίως,  δεν ήταν σίγουρα. 

Ενώ ο Γιώργης είχε σίγουρο τον μισθό του: μικρό μεν, αλλά σίγουρο. 

Αυτό του δημιουργούσε κάποιες ενοχές. 

Καταλάβαινε ότι,  η σιγουριά της δημόσιας θέσης  του,  ήταν κι αυτή μέρος των εργασιακών παροχών του : 

μιά παροχή που συνήθως μένει ασχολίαστη. 

Βασικά, οι ενοχές του είχαν σχέση με την αίσθηση ελευθερίας που είχε.

 Το εργασιακό πλαίσιο του δημοσίου ήταν χαλαρό και ασφαλές αλλά ήταν και ανελαστικό. 

Στο Δημόσιο είχες υποχρέωση να υπακούς και εκτελείς τις εντολές ή τουλάχιστον να δίνεις την εντύπωση πως τις εκτελείς. 

Ένας αναρχοαυτόνομος, ένας τύπος υπέρ της κοινωνικής αυτο-οργάνωσης και της κοινωνικής αυτο-διαχείρισης, γενικά δεν πάει να μπλέξει στα γρανάζια του ελληνικού Δημοσίου: 

αντίθετα,  πάει ως το δυνατόν πιο μακριά. 

Η καταπιεστικοί μηχανισμοί του κράτους είναι αόρατοι  αλλά και παρόντες. 

Οι κατασταλτικοί,  επίσης. 

Χαμογέλασε πάλι. 

Θυμόταν το ξύλο που είχε  φάει στις διαδηλώσεις.

«Δοκίμασε να τα βάλεις με την αστυνομία… και θα δεις τη γλύκα, Χριστόφορε…».

Ο Γιώργης ήξερε…είχε φάει αρκετές από τα γκλομπ τον ματατζήδων σε αρκετές διαδηλώσεις. 

Τώρα ένιωθε ότι είχε συμβιβαστεί,  ξεπουλώντας την προσωπική του ελευθερία για  ψήγματα εργασιακής ασφάλειας. 

Κακή συναλλαγή. 

Κακή για την ψυχολογία του. 

Σαν να είσαι φανατικός χριστιανός και να δουλεύεις λογιστής σε καμπαρέ. 

Ασύμβατη κατάσταση με τον ρόλο του , της ιδεολογία του  και το κοινωνικό  του περιβάλλον. 

Γαμώτο.

Ούτε στα Εξάρχεια ένιωθε άνετα πλέον αλλά ούτε και στο υπουργείο.

Και δεν είχε άνθρωπο να το συζητήσει.

Και ήθελε να το συζητήσει με κάποιον. 

Κάποιον που να έχει ένα πρόθυμο αυτί να τον  ακούσει και μια πρόθυμη καρδιά να τον κατανοήσει. 

Η ευκαιρία δόθηκε όταν γνώρισε την Αλίκη. 

Η Αλίκη είχε έρθει στο Μαυρονήσι γιά δύο λόγους: 

πρώτον,  για επαγγελματικούς λόγους.

…είχε συνεργασία με την ΜΚΟ και έπρεπε να δει κάποιους ασθενείς που η θεραπεία τους δεν περπατούσε. 

Ήθελε να τους επισκεφτεί στο σπίτι τους,  να μιλήσει με τις οικογένειές τους, να πάρει κοινωνικό ιστορικό. 

Ήταν απαραίτητα όλα αυτά για να κατανοήσει καλύτερα τους ανθρώπους, να μπει στο περιβάλλον τους.

Να μπει στο πετσί τους. 

Αλλιώς,  ο ασθενής θα ήταν μόνο μια εικόνα στην οθόνη του υπολογιστή της. 

Ένας άνθρωπος στο σπίτι του, μαζί με τους οικείους του,  ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που η Αλίκη θα τον κατανοούσε  καλύτερα στην πραγματική ζωή του. 

Ο άλλος λόγος που ήρθε στο Μαυρονήσι ήταν ότι ήθελε να μείνει για λίγες μέρες μαζί με το Χρήστο. 

Να συγκάτοικήσουν για κάμποσες μέρες. 

Σε διαμέρισμα rbnb , έστω. 

Άλλη αίσθηση η συγκατοίκηση. 

Να δει πωςθα  ένιωθε μαζί του 24 ώρες το 24ωρο. 

Έτσι, πήγε στο Μαυρονήσι. 

Εκεί,  ο Χρήστος κανόνισε σε μία από τις εξόδους τους για φαγητό, να κάλέσει και τον Γιώργη. 

Ο Γιώργης, είχε τους ενδοιασμούς του: μη φανεί ότι παραγίνεται κολλητός με κάποιον επιχειρηματία. 

Μετά όμως το ξανασκέφτηκε και είπε «δε γαμιέται, θα πάω».

Η συνάντηση γύρω από τα χόρτα και τα καλαμαράκια, πήγε καλύτερα από την φανταζόταν. 

Τα ούζα βοήθησαν και αυτά, σίγουρα, αλλά δεν ήταν η κύρια αιτία της επιτυχούς συνάντησης.

Ήταν ο χαρακτήρας του ζεύγους… του Χριστόφορου/Χρίστου και της Αλίκης: 

ήταν απλοί και φυσικοί τύποι, χωρίς προσποίηση και χωρίς σπουδαιοφανές ύφος.

Αυτό άρεσε στον Γιώργη, τον έκανε να χαλαρώσει και να πάψει να φοβάται ότι θα του κάτσουν στο σβέρκο ή θα του πουλήσουν εξυπνάδα. 

Γιατί,  σαν αναρχικός που ήταν, ήξερε πως ο κυριότερος σκοπός στην ζωή  του αναρχικού είναι να κρατηθεί μακριά από σχέσεις εξουσίας.

Είναι κάτι δύσκολο στην καθημερινή ζωή γιατί οι κεραίες του πρέπει είναι πάρα πολύ οξυμένες ώστε να ανιχνεύουν και την παραμικρή προσπάθεια παραβίασης  των ορίων της ελευθερίας και ανεξαρτησίας του.

Επίσης, του άρεσαν αυτοί οι δυό γιατί, μαζί τους, είχε την ευκαιρία να πεί  και να ακούσει ενδιαφέροντα πράγματα: 

η Αλίκη, αν και όχι πολιτικά φανατική στην αριστερά, είχε κοινωνικά ενδιαφέροντα και ευαισθησίες. 

«Ψυχολογία χωρίς κοινωνιολογία δεν πάει μακριά», του είπε σε κάποια φάση. 

Η επικέντρωση μόνο στις ενδοοικογενειακές σχέσεις με τα οιδιπόδεια συμπλέγματα και τα  λοιπά ενδοοικογενειακά «δυναμικά», ήταν ελλιπής: 

δεν είναι πάντα αρκετά όλα αυτά τα ψυχολογικά ευρήματα ώστε να ερμηνεύσουν τις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις.

Σχέσεις  οι οποίες σαφώς επηρεάζονται και από κοινωνικούς παράγοντες»…είπε η Αλίκη σε κάποια με κάποια δόση αυτοκριτικής διάθεσης.

Του Γιώργη μάλιστα η Αλίκη του έδωσε την εντύπωση  ότι ειρωνευόταν ελαφρώς  τις εμμονές των συναδέλφων της σε συγκεκριμένα ζητήματα.

…αλλά και σαν να έκανε αδιόρατη αυτοκριτιτική.

Βγάλε άκρη με τους ψυχολόγους, σκέφτηκε ο Γιώργης. 

Από αυτά όλα που λένε, αυτά που εννοούνται και υπαινίσσονται είναι πολύ περισσότερα απο αυτά που λένε ξεκάθαρα.

Έτσι βγάζουν το ψωμί τους…με τους υπαινιγμούς.

Η Αλίκη περιέγραψε και εργασίες στις οποίες μελετήθηκε η επίδραση κοινωνικών παραγόντων στην πορεία διαφόρων ψυχικών διαταραχών. 

Φυσικά, είπε,  είναι ευνόητο οι αγχώδεις διαταραχές να ενταθούν πχ σε περίοδο πολέμου και η κατάθλιψη να θεριέψει στις φυλακές ή και στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. 

Αλλά τα πράγματα δεν ήταν αμελητέα και στην καθημερινή ζωή: 

η εργασιακή ανασφάλεια με τις εργασιακές σχέσεις περιορισμένου χρόνου , με την εποχικότητα και την εργασιακή καταπίεση και ένταση - όπως πχ οι σερβιτόροι στο Μαυρονήσι - ήταν ηλίου φαεινότερο ότι θα επηρεάζουν την ψυχική ισορροπία των εργασιακά κακοποιούμενων.

Ο Γιώργης την άκουγε σκεπτικός αλλά και παράλληλα γοητευμένος: σπάνια έχει ακούσει κάποια νέα γυναίκα να λέει με μεγάλη ευφράδεια τόσο ενδιαφέροντα πράγματα. 

Ητάν βέβαια μεγάλύτερή του στην ηλικία , αλλά όχι και τόσο: ειχε σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία ζωής και λόγω ηλικίας και λόγω εργασίας.

Και ο Χριστόφορος που ήταν σαραντα χρονών, του φαινόταν ένας έμπειρος, ώριμος άνδρας.

Αυτό τον βοηθούσε να τους βλέπει λιγότερο ανταγωνιστικά: 

είχαν καταφέρει πολλά..ναι… αλλά είχαν προπορευτεί και αρκετά χρονάκια από αυτόν.

Έριξε μια ματιά στους σερβιτόρους της ταβέρνας που έτρωγαν τα καλαμαράκια.

Αυτοί ήταν οι πραγματικοί προλετάριοι, σκέφτηκε ο Γιώργης… 

…Όχι σαν κι αυτόν, τον αναρχικό του γλυκού νερού, που ήταν διορισμένος δημόσιος υπάλληλος.

Η αλήθεια είναι ότι με το Χρίστο και, κυρίως, με την Αλίκη, ένιωθε αρκετά ελεύθερος να πει πράγματα που δεν τολμούσα στην καθημερινή ζωή, στους κύκλους των φίλων του στα Εξάρχεια οι οποίοι ήταν μονίμως θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι με καθετί. 

Η Αλίκη εξέπεμπε μια σιγουριά αλλά και μια ηρεμία η οποία ήταν μεταδοτική. 

Σε κάποια φάση , ο Γιώργης της είπε ότι κάνει κρίσεις πανικού και ότι κατ επανάληψη έχει πάει στα νοσοκομεία - στα ΤΕΠ - χωρίς όμως να έχει πάρει κάποια θεραπεία, γιατί δεν θέλει να παίρνει ψυχοφάρμακα. 

Η Αλίκη δεν εκφράστηκε αρνητικά για τα ψυχοφάρμακα :

όπως είπε,  «τα αντικαταθλιπτικά είχαν ένδειξη» στην περίπτωση του Γιώργη. 

Η Αλίκη είπε πως οι κρίσεις πανικού στην οξεία φάση μπορεί να χρειαστούν για ένα διάστημα αντικαταθλιπτικά φάρμακα τα οποία σε γενικές γραμμές είναι ασφαλή και «δεν κάνουν εξάρτηση» :

αυτό το είπε με κάποια επιμονή στο βλέμμα της για να δει την αντίδραση του στην λέξη «εξάρτηση» .

…ο Γιώργης ο παμπόνηρος , το κατάλαβε…ότι είχε περάσει απ’ το μυαλό της και  το ενδεχόμενο της εξάρτησης από ουσίες.

Ο Μπάφος ήταν πταίσμα. 

Κουφάλες ψυχολόγοι…πάντα σε κοιτάζουν σαν έντομο στο μικροσκόπιο, σκέφτηκε ο Γιώργης .

Να δουν αν κάποιο απο τα δεκατέσσερα ποδαράκια του εντόμου, κουτσαίνει ελαφρά… και πότε.