ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ 7β

ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ

Ο Γιώργης, ο αναρχοαυτόνομος γραφειοκράτης, προβληματίστηκε απο την γνωριμία του με τον επιχειρηματία Χρίστο: εκεί που περίμενε έναν αλαζονικό τύπο, ένα επιχειρηματία με ύφος επιτυχημένου, αυτάρεσκου, κυνικού και  αδίστακτου  γιά κέρδος με το τσουβάλι , είδε ένα μετριοπαθή σαραντάρη   με ταπεινή εργατική καταγωγή  - με πατέρα μαρμαρά / πλακά- πρώην σπασίκλα μαθητή και φοιτητή,  που αγωνίζεται να ξεφύγει απο την οικονομική εξάρτηση, που προσπαθεί να μαθαίνει και να εξελίσσεται και που πήρε δύο πτυχία και κάνα  δύο μεταπτυχιακά.

Ένα τύπο που δεν ευνοήθηκε από κυκλώματα και που δουλεύει -συνεχώς και με άγχος - για να κρατήσει ζωντανή την επιχείρησή του.

«Μην νομίζεις ότι η ζωή μας στο ιδιωτικό τομέα είναι εύκολη,  Γιώργο», του είχε πεί ο Χρίστος.

«Έχουμε πολυ άγχος γιατί πρέπει να παλαίψουμε με Λαιστρυγόνες και με Κύκλωπες».

Ο Γιώργης δεν ήξερε τον σχετικό στίχο του Καβάφη και μπερδεύτηκε καθ´ όσον ο Καβάφης δεν ήταν μέσα στην ύλη του Παντείου αλλά ούτε και στα ενδιαφέροντα της  ΚΝΕ ή των αναρχοαυτόνομων.

Φυσικά δεν δήλωσε άγνοια, ούτε ρώτησε τον Χρίστο τι εννοούσε με τους «Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες». 

Υπέθεσε πάντως ότι πρέπει να αντιπροσώπευαν  ανταγωνιστές ή, γενικότερα,  δυσκολίες και παγίδες.

Ο Χρίστος του φάνηκε  ειλικρινής: ομολόγησε ότι ανταγωνίζεται μεγάλες εταιρείες που ανήκουν σε διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.

…προφανώς αυτοί οι τύποι έπαιρναν πιό εύκολα τις χοντρές δουλειές αφού, συχνά, οι προκηρύξεις ήταν  φωτογραφικές.

Δεν το είπε ξεκάθαρα αλλά άφησε υπονοούμενο.

Είπε την λέξει «φωτογραφίες».

«Προκηρύξεις φωτογραφίες».

Αν οι προκηρύξεις ήταν φτιαγμένες στα  μέτρα κάποιου, αυτός έπαιρνε και την δουλειά.

Μίλησε επίσης γιά ευνοικότερη τραπεζική χρηματοδότηση που είχαν κάποιοι  και μεγαλύτερη ανοχή  στην μη έγκαιρη εκτέλεση και παράδοση των έργων.

Ασε που του αποκάλυψε - πάλι με υπονοούμενα- και άλλου είδους κομπίνες που δεν τις ήξερε: 

καθηγητές του Χρίστου από το Πολυτεχνείο αλλά και από άλλα Πανεπιστήμια, είχαν φτιάξει δικές τους τεχνικές ή συμβουλευτικές εταιρείες και έπαιρναν δουλειές για τις οποίες έβαζαν να δουλεύουν συνεργάτες τους ή φοιτητές τους στο πανεπιστήμιο: συγκεκριμένα, έσπαγαν το πρότζεκτ σε ερευνητικά κομμάτια και το παρουσίαζαν σε φοιτητές τους ως μεταπτυχιακή η διδακτορική έρευνα.

Ο μικρός έκανε έρευνα για να κάνει διδακτορικό…. αλλά,  το διδακτορικό,  μαζί με άλλα διδακτορικά, άλλων μικρών, ήταν μέρος της δουλειάς που έπρεπε να  γίνει απο την εταιρεία του κυρίου καθηγητή.

Έτσι γινόταν σχεδόν όλη η δουλειά, εύκολα και τζάμπα.

Καμμιά φορά , μάλιστα, έβγαινε και κέρδος: ο κύριος καθηγητής προσπαθούσε  να εντάξει την έρευνα σε κάποιο ευρωπαικό πρόγραμμα γιά να αντλήσει χρηματοδότηση από εκεί.

Από τα λεφτά διεξαγωγής της έρευνας , κάποια ψίχουλα τα έδινε στον φοιτητή ή στο διδακτορικό ερευνητή, και,  την υπόλοιπη χρηματοδότηση, όση περίσσευε, την  τσέπωνε  ο ίδιος.

Τριπλό το κέρδος του : κέρδος απο την εταιρεία του, κέρδος από την τζάμπα δουλειά του ακαδημαικού που επέβλεπε, κέρδος και από τας Ευρώπας.

Χώρια το ακαδημαικό κέρδος - δηλαδή το να παρουσιάζει ερευνητικό έργο και δημοσιεύσεις-  που αποδείκνυαν  στην ακαδημαική πιάτσα πόσο μεγάλος καθηγηταράς είναι.

Ο Γιώργης τον άκουγε με ανοιχτό το στόμα: η κατάσταση διαπλοκής ήταν πολύ πιό περίπλοκη και περίτεχνη απ´ ότι φανταζόταν.

Δεν ήταν ακριβώς κλοπή….δεν ήταν ακριβώς εκμετάλλευση…τουλάχιστον όχι με την αυστηρή νομική έννοια.

Ήταν όμως ανήθικες πρακτικές αν και όχι ακριβώς παράνομες.

Τα εγκλήματα των λευκών κολλάρων ήταν πάντα πιό κυριλέ και εκλεπτυσμένα - και πιό ασφαλή - από την ληστεία τράπεζας.

Η ειλικρίνεια του Χρίστου εξέπληξε και κολάκεψε τον Γιώργη.

Ένιωσε ότι τον εμπιστεύεται, ότι υπήρχε κάποιου είδους βαθύτερη ιδεολογική συγγένεια μεταξύ τους: 

και οι δυό τους αναγνώριζαν και δεν αποδέχονταν τις κοινωνικές αδικίες ούτε και το κοινωνικοοικονομικό παιχνίδι με την σημαδεμένη τράπουλα.

Και οι δυό είχαν επαφή - στο παρελθόν- με τον εργατικό μόχθο: 

ο Γιώργης είχε δουλέψει βιομηχανικός εργάτης και ο πατέρας του Χρίστου ήταν πλακάς.

Και οι δυό είχαν αναγκαστεί να κάνουν συμβιβασμούς: 

ο Γιώργης είχε καταλήξει γραφιάς-μικρουπάλληλος στην Νομαρχία και ο Χρίστος πάλευε  με δική του κομπιουτεράδικη επιχείρηση να πάρει κάνα κόκκαλο από τις δουλειές που περίσσευαν από τα διαπλεκόμενα λαμόγια.

Δεν είχαν πεί ποτέ τίποτε, ανοιχτά…ήταν απλώς μιά αίσθηση συναισθηματικής αλληλοκατανόησης.

Αυτό που έκανε εντύπωση στον Γιώργη ήταν η ηρεμία του Χρίστου:

 ο Χρίστος ήταν ήρεμος.

Δεν ήταν οργισμένος , δεν μισούσε την άρχουσα τάξη, δεν περιφρονούσε τους μικροαστούς όπως  ο Γιώργης και οι ομοιδεάτες του,  οι αναρχοαυτόνομοι.

Ο Χρίστος δεν θα έγραφε ποτέ στους τοίχους «μίσος ταξικό».

Ο Γιώργης χαμογέλασε μέσα του: ένιωθε λίγο μαλάκας που είχε γράψει κρυφά - σε τοίχους και μέσα σε ασανσέρ- με χοντρό μαρκαδόρο, «μίσος ταξικό».

Δεν είχαν γίνει φιλαράκια…εξ άλλου υπήρχαν διαφορές: εκτός από την διαφορά ηλικίας - ο Γιώργης ήταν τριαντάρης και ο Χρίστος σαραντάρης, υπήρχε και διαφορά στο εισόδημα και στο στυλ.

Ο Χρίστος ήταν σχετικά κονομημένος ενώ ο άλλος «δυσκολευόταν να πάει  σε  εστιατόριο με μιά κοπέλα ».

Άσε το ψυχολογικό θέμα: ο Χρίστος ήταν ένας ενεργητικό και δραστήριο άτομο που πάλευε και έλπιζε να βελτιώσει την ζωή του ενώ, ο Γιώργης, όχι.

Κατά βάθος, δεν πίστευε πολύ στον εαυτό του: δεν είχε πολλή αυτοπεποίθηση αλλά και δεν πίστευε στις ατομικές προσπάθειες οικονομικής προκοπής που τις θεωρουσε ανόητες και μικροαστικές.

Περίμενε να πέσει πρώτα ο καπιταλισμός.

…κατά προτίμηση μετά από  επανάσταση.

…ή περίμενε την πολυπόθητη «αυτοοργάνωση» των λαικών μαζών. 

Δυστυχώς και το κομμουνιστικό κόμμα ήταν με «κάθετες, αυταρχικές και συντηρητικές δομές».

Χαμογέλασε και πάλι μέσα του: 

αυτό το θέμα της «αυτοοργάνωσης των μαζών και του λαικού κινήματος», πρέπει να το είχε συζητήσει πάνω από πέντε χιλιάδες φορές.

Ήταν ένα απο τα θεωρητικά προβλήματα που ήταν απο τα πιό δημοφιλή στις συζητήσεις, στα «στέκια».

Πώς θα γίνει η αυτοοργάνωση χωρίς ιεραρχικές δομές, χωρίς αυταρχισμό, χωρίς πειθαρχικές διαδικασίες.

Ολα  «οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά».

Χαμογέλασε πάλι από μέσα του.

Απλοικότητες ουτοπιστών; 

Αντε να γίνει πολύπλοκη δουλειά χωρίς οριοθέτηση ευθυνών, χωρίς ιεραρχία, χωρίς έλεγχο  στόχων και απόδοσης.

«Αρχίζεις να γίνεσαι πραγματικός γραφειοκράτης, Γιώργη…διαφθείρεσαι… σιγά -σιγά», είπε, μέσα του, με σαρκαστική αυτοκριτική διαθεση.

Τέλος πάντων…, σε κάποια φάση  κανόνισαν «να πάνε καμμιά φορά γιά καφέ» με τον Χρίστο.

«Ετσι αρχίζει η διάβρωση, Γιώργη….το Κεφάλαιο θα αρχίσει να σου γίνεται συμπαθητικό»…συνέχισε την βουβή αυτοκριτική.

Σκύλα και Χάρυβδη: από την μιά η εκμετάλλευση και καταπίεση του Καπιταλισμού και από την άλλη η στρατιωτικόμορφη αυταρχικότητα του Σταλινισμού.

Ιεραρχία παντού, ρε φίλε…γάμησέ τα….μονολόγησε.