ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ 4

 

ΕΓΩ, Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ας μιλήσω και λίγο για την αφεντιά μου.

Ονομάζομαι Ιπποκράτης Παπαδόπουλος και είμαι γύρω στα εξήντα.

Όχι ότι με νοιάζει ιδιαίτερα η ηλικία μου… έχω πλέον ξεπεράσει όλες τις μικρές ναρκισσιστικές ανοησίες. 

Έγινα γιατρός γιατί βαριόμουνα να διαβάσω μαθηματικά στις πανελλήνιες. 

Ήμουν πολύ καλός μαθητής , ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας αλλά, οκ… και μαθηματικά και φυσική και χημεία, για το Πολυτεχνείο , πήγαινε πολύ. 

Αντε ας πάω Ιατρική, είπα, που θέλει μόνο φυσική και χημεία.

Το επάγγελμα του γιατρού είχε κάποια γοητεία όταν ήμουνα παιδί και έφηβος.

Θυμάμαι τον κύριο Ποσιώνη που ερχόταν σε κατ´ οίκον επίσκεψη και έκανε τον παθολόγο, τον παιδίατρο και, γενικά, τον ειδικό για όλα.

Είχε μια τρομερή αυτοπεποίθηση και ξεπέταγε εξέταση και συνταγή σε λίγα λεπτά.

Με εξέταζε μιλώντας ταυτόχρονα, λέγοντας συμβουλές και ιστορίες από τις επιτυχημένες παρεμβάσεις του.

Μετά που έγινα γιατρός, θυμήθηκα ότι τα περισσότερα από αυτά που είχε πει σαν διαγνώσεις,  ήταν λάθος… αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. 

Ο κύριος Ποσιώνης στα παιδικά μου μάτια, φαινόταν  πολύ σπουδαίος κύριος.

Την εποχή που τα άκουγα όλα αυτά που έλεγε, μου έκαναν  τρομερή εντύπωση σαν μεγάλες σοφίες.

Επίσης θυμάμαι ότι κάποτε η μάνα μου με είχε πάει στα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου νοσοκομείου -ίσως ήταν το παίδων- και ο γιατρός που ήταν μέσα στο εξωτερικό ιατρείο ήταν ένας πάρα πολύ εκνευρισμένος και αυστηρός τύπος που όλοι τον φοβόταν και τον σέβονταν, πράγμα που μου δημιούργησε  την εντύπωση ότι οι γιατροί  γενικά είναι άτομα αυξημένου κύρους που  έχουν εξουσία και όλοι τους βλέπουν με δέος.

Όλα αυτά ήταν λάθος, βέβαια…απλοικές παιδικές εντυπώσεις : 

ο γιατρούκος του Παίδων , απλά ήταν ένας ταλαίπωρος που τα είχε παίξει.

Το όνομα Ιπποκράτης καταλαβαίνω ότι είναι πομπώδες και μάλλον γελοίο και, προφανώς, αντανακλά τις φιλοδοξίες του πατέρα μου να γίνω γιατρός.

Αυτό μου το έβγαλε ο πατέρας μου ο οποίος είχε ψώνιο και με τους αρχαίους και με την ιατρική: 

ένας συνδυασμός που αποδείχθηκε αρκετά καταπιεστικός   για μένα.

Στην ουσία, με  έσπρωξε και ο πατέρας μου, εμμέσως, να γίνω γιατρός.

Μου ενέπνευσε την ιδέα ότι κατά κάποιο τρόπο η μοίρα και η τύχη  μου ήταν να γίνω γιατρός.

Αμαρτίαι - και ψώνια-  γονέων , παιδεύουσι -ισοβίως- τέκνα.

Το «Ιπποκράτης» βέβαια,  ως όνομα, είναι αρκετά γελοίο  για ένα παιδάκι.

…ήταν αναμενόμενο που έπαιξαν πάρα πολλά λογοπαίγνια  στο σχολείο με το όνομά μου:

από το hippo  (ιπποπόταμος) μέχρι το Πίπο (Ιππο/πιπο-κράτης)

Για το επίθετο Παπαδόπουλος δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα : 

είναι κάτι κληρονομημένο και είναι το πιο συνηθισμένο ελληνικό επίθετο.

 Γενικά, όσον αφορά τα ονόματα, αποδέχθηκα την μοίρα μου.

Μια άλλη εσφαλμένη εντύπωση η οποία μου είχε δημιουργηθεί παλαιά, είναι ότι ο γιατρός είναι ασφαλής οικονομικά : 

ο κόσμος πιστεύει ότι γενικά οι γιατροί τον έχουν τον τρόπο τους .

Αλλά και οι γιατροί, βλακωδώς  αφήνουν τον κόσμο να έχει αυτή την ψευδαίσθηση. 

Εγώ πάντως δεν ένιωσα ποτέ ασφαλής… ούτε οικονομικά ούτε γενικότερα .

Οι κυριότεροι εχθροί μου  μου ήταν τρεις:

η οικονομική ανασφάλεια ,  η εφορία και τα δικαστήρια.

Δεν ξέρω ποια κακιά μοίρα με έρριξε στο Νησί, στα γεράματα.

Μάλλον νόμιζα ότι θα έκανα διακοπές διαρκείας.

Αλλά,  ένα μικρό νοσοκομείο, με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, ελλείψεις σε έμπειρους ιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων , μεγάλο αριθμό ασθενών, δυσκολία διακομιδής , διοικητική ανεπάρκεια, έλλειψη υποστήριξης από υπουργείο και την τοπική κοινωνία, δημιουργούν συνθήκες υψηλού ρίσκου για τον γιατρό.

Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, αντί να κάνω διακοπές, «να τραβάω  κουπί».

Anyway, τώρα έμπλεξα και ο Θεός βοηθός.

Προσπαθώ να κάνω την δουλειά μου αξιοπρεπώς όσο μπορώ και να αποφύγω τα δικαστήρια και την φυλακή.

Προσπαθώ και για τους ασθενείς αλλά και γιά την διατήρηση της προσωπικής μου αυτοεκτίμησης.

Πολλοί, δύσκολοι στόχοι, μαζί.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι εύκολα ούτε για τους γιατρούς , ούτε για τη διοίκηση.

Οι διοικητές των νοσοκομείων, στην πλειοψηφία τους,  είναι άνθρωποι άπειροι από διοίκηση και άσχετοι απο νοσοκομεία.

Απλά χαίρουν της εμπιστοσύνης του κυρίου υπουργού που και αυτός,  συνήθως, είναι ένας άσχετος άνθρωπος από θέματα υγείας και από νοσοκομεία.

Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι μέσα σε εξι χρόνια λειτουργίας έχουν αλλάξει έξι διοικητές.

Προσωπική μου εντύπωση είναι ότι όλοι ήρθαν με ζήλο και απλοική αυτοπεποίθηση να προσφέρουν, αλλά,  ήταν απροετοίμαστοι για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν.

Παράλληλα, έτυχαν ελλιπούς υποστήριξης το Υπουργείο, την Περιφέρεια και την τοπική κοινωνία.

Όλοι έφυγαν σοφότεροι… αλλά, ελάχιστα ικανοποιημένοι.

Κλήθηκαν να μπαλώσουν σοβαρά επείγοντα ή χρόνια  προβλήματα που διορθώνονται μόνο θεσμικά: 

πχ το να παρακαλάει ο διοικητής την περιφέρεια ή το υπουργείο να του στείλουν αναισθησιολόγο γιατί ο ένας και μοναδικός αρρώστησε, δεν είναι η λύση.

Θα έπρεπε να υπάρχει δευτερος αναισθησιολόγος.

Το να παρεμβαίνει η τοπική αυτοδιοίκηση για εξυπηρετήσεις  και ποτέ για χρηματοδότηση κλπ βοήθεια, δεν είναι πολύ ενθαρρυντικό γιά τον διοικητή.

Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν αποφασίζει αν θέλει διοικητές με δύναμη και αρμοδιότητες, ή αν θέλει διοικητές -διεκπεραιωτές μικροπολιτικών.

Δεν ξέρει τι θέλει.

…πχ Θέλει διοικητές που θα παράγουν έργο με βάση ένα μακρόχρονο προγραμματισμό, ή θέλει διοικητές-επισκέπτες-τουρίστες, που θα αλλάζουν κάθε χρόνο;

Ο κύριος Υπουργός διορίζει κάποιον ως διοικητική νοσοκομείου, συχνά χωρίς ουσιαστικά -αλλά και χωρίς τα απαραίτητα τυπικά- προσόντα….

Έναν αφελή που τον παραμύθιασαν ότι θα γράψει λαμπρή  σελίδα στο βιογραφικό του και που δεν ξέρει τι τον περιμένει.

Τον πετάνε αβοήθητο στο λάκκο των λεόντων και τον παρατάνε στην τύχη του.

Του φορτώνουν την ευθύνη για χρόνιες δυσλειτουργίες για τις οποίες δεν είχε ιδέα.

 Το θέμα είναι: 

ο υπουργός και η πολιτική ηγεσία που τον  δίόρισε, τον εμπιστεύεται?

…τον σέβεται? 

….τον αφήνει να αποφασίζει?

…του δίνει χρήμα, αρμοδιότητες, ευελιξία και εργαλεία να κάνει την δουλειά του?

…..ή θεωρεί ότι είναι ένας ακόμη υπάλληλάκος που τους χρωστάει χάρη  στου οποίου την εργασία παρεμβαίνουν συνεχώς?

…Ελλαδάρα, η τριτοκοσμική χώρα που παριστάνει την Ευρωπαία.

Είναι σχολείο η θητεία σε ένα ελληνικό επαρχιακό νοσοκομείο: 

μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα για την σύγχρονη Ελλάδα και τον λαό της.

Γιατί δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί… φταίνε και αυτοί που τους εξέλεξαν.

Αλλά τι κάθομαι και λέω τώρα…

Απεραντολογώ με πολιτική κοινωνιολογία της συμφοράς.

Πάντως, εμένα, το νησί μου έκανε καλό.

Γνώρισα ένα σωρό ενδιαφέροντα πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.

Από λογοτεχνική πλευρά - η λογοτεχνία είναι το κρυφό ψώνιο μου- συνιστούν σπουδαίο υλικό.

Αλλά και η μελέτη των ανθρώπων είναι σπουδαίο λογοτεχνικό υλικό: των συνεργατών μου και της τοπικής κοινωνίας.

Στην Αθήνα δεν μπορείς να μελετήσεις αποτελεσματικά την κοινωνία: 

…είναι πολύ μεγάλη, είναι ετερόκλητη, δεν έχεις πρόσβαση και επαφή με σημαντικά μέρη της.

Εδώ είναι πιό μικρά και πιό απλά τα πράγματα.

Τώρα… θα μου πείτε:  και τι με ενδιαφέρουν εμένα,  όλα αυτά?

…κοινωνιολόγος είμαι ή ανθρωπολόγος?

Προφανώς, τίποτε από τα δύο: είμαι απλά ένας άνθρωπος με λογοτεχνικές ανησυχίες.

Η λογοτεχνία είναι , όπως λέει και η λέξη, η τέχνη του λόγου…

…αλλά, στην ουσία, είναι μαζί ανθρωπολογία και κοινωνιολογία.

Το κύριο αντικείμενό της είναι ο άνθρωπος και το περιβάλλον του.

Η κοινωνία.

Αν δεν μελετήσεις τον άνθρωπο, τι θα μελετήσεις? 

Τα χελιδόνια? τα κουνούπια? τον Θεό ?

Τους ανθρώπους μελετάς.

Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΧΕΙ ΑΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Ο Γιώργης, σαν στέλεχος της Περιφέρειας, έχει αναλάβει την συνεργασία με τους ιδιώτες εργολήπτες που έχουν αναλάβει διάφορα πρότζεκτ: βασικά πρέπει και να τους βοηθήσει να κάνουν την δουλειά τους, διευκολύνοντάς τους στους δαιδάλους των διαδικασιών του Δημόσιου Τομέα και, παράλληλα, να τους ελέγχει να κάνουν σωστά την δουλειά τους.

Το βασικό είναι να μην γίνουν παρατυπίες και σκάνδαλα ούτως ώστε να μην βγούν «στα μανταλάκια» οι πολιτικοί προιστάμενοι που έβαλαν τις υπογραφές έγκρισης του έργου.

Στην προκειμένη  περίπτωση,  ο Χρίστος και η εταιρεία του, έχουν αναλάβει ένα έργο μηχανοργάνωσης του νοσοκομείου που μοιάζει απλό αλλά, τελικά, δεν είναι και τόσο απλό.

Πρέπει να μπαίνουν σε ηλεκτρονικά αρχεία οι ασθενείς, το ιστορικό τους, οι εργαστηριακές εξετάσεις, οι ακτινογραφίες, οι διαγνώσεις, τα ΤΕΠ, οι κλινικές, τα χειρουργεία, οι ιατρικές εντολές, η νοσηλευτική παρακολούθηση, τα φάρμακα και οι δόσεις, τα οικονομικά στοιχεία, η ενημέρωση των ταμείων και των ιδιωτικών ασφαλειών, η μισθοδοσία του προσωπικού, οι υπερωρίες, οι άδειες, οι διοικητικές αποφάσεις, κλπ

Και όλα αυτά με κωδικούς και ηλεκτρονικές υπογραφές που να φαίνεται ποιός έδωσε την έκαστοτε εντολή, ποιά νοσηλευτρια την εξετέλεσε, ποιό φάρμακο χρησιμοποιήθηκε και ποιό πετάχτηκε , τι υλικά χρησιμοποιήθηκαν για να χρεωθούν κλπ.

Με ημερομηνίες, ώρες κλπ αλλά και με υπογραφές και εντολές που δεν σβήνουν ηλεκτρονικά και είναι «ανεξίτηλες» και διατηρητέες στον χρόνο.

Διαδικασίες που περιγράφονται με  λεπτομέρειες και κωδικούς.

Διαδικασίες  πάντα ελέγξιμες και ανιχνεύσιμες.

Μεγάλο μπέρδεμα.

Μπέρδεμα που πρέπει,  ταυτόχρονα , να είναι απλό και λειτουργικό αφού, πολλοί εργαζόμενοι - διοικητικοί,  γιατροί και νοσηλευτές- δεν έχουν εξοικείωση με ηλεκτρονικά συστήματα και την πληροφορική.

Μερικοί μάλιστα είναι εντελώς …κασμάδες: δεν ξέρουν να πατήσουν ούτε ένα πλήκτρο και να χειριστούν ένα ποντίκι.

Άλλοι πάλι, δεν ξέρουν στοιχειώδη αγγλικά…ακόμη και το λατινικό αλφάβητο τους φαίνεται …κινέζικο.

Άρα πρέπει και να εκπαιδευτούν στον …πολιτισμό.

 Η εκπαίδευση των ασχέτων  είναι μιά μακρά και επίπονη  δουλειά που επίσης περιλαμβάνεται μέσα στο πρότζεκτ που ανέλαβε ο Χρίστος και επιβλέπει ο Γιώργης.

Αλλά και ο Γιώργης, ως απόφοιτος του Παντείου πανεπιστημίου με προσανατολισμό τις Πολιτικές επιστήμες και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την «μαρξιστική αναδιάρθρωση της οικονομίας μεταπρατικού καπιταλισμού» όπως είναι η Ελληνική, δεν το ´χει και πολύ με την τεχνολογία και ιδιαίτερα με την πληροφορική.

 Φυσικό είναι να του φαίνεται δύσκολο να αξιολογήσει την ποιότητα και την εκτέλεση ενός έργου πληροφορικής που δεν κατανοεί καλά.

Παρ´ τ αυγό και ´κούρευτο.

Οι μελέτες του Γιώργη και η «πολιτική του συνειδητοποίηση» και καλλιέργεια, έγινε κυρίως από τυπωμένα χαρτιά :

μπροσούρες και βιβλία που έπαιρνε από τα εναλλακτικά στέκια στα Εξάρχεια… όχι με κομπιουτερίστικες εφαρμογές.

Ούτε από μαθηματικά σκαμπάζει, ούτε από στατιστική.

Και τώρα πρέπει να συνεργαστεί με τον «μαλάκα τον Χρίστο»:

έναν γιάπη του ΕΜΠ με μεταπτυχιακό στην Αγγλία και κονομημένο συνιδιοκτήτη ιδιωτικής κομπιουτεράδικης εταιρείας.

Τον έχει ψάξει στο Google τον Χρίστο και την εταιρεία του , ο Γιώργης… 

…και ενοχλήθηκε από την εντυπωσιακή ιστοσελίδα της εταιρείας , το επιχειρηματικό ιστορικό της και τις δουλειές που έχει επιτυχημένα διεκπεραιώσει.

 Επίσης ενοχλήθηκε και από τα βιογραφικά του Χρίστου και των συνεργατών και συνεταίρων του.

Όλοι γιάπηδες και όλα  στα αγγλικά… 

…λές και είναι μιά εταιρεία στο …Μανχάτταν και παίρνει μόνο διεθνή έργα στις πέντε ηπείρους.

Τρίχες κατσαρές για να εντυπωσιάζουν τους αφελείς.

Αυτά σκεφτόταν ο Γιώργης…  και έβραζε από μέσα του.

…αλλά  και ανησυχούσε κιόλας,  για το πως θα εξελιχθεί η συνάντηση με τον Χρίστο…

«Λες να είναι κανας σπαστικά αλαζονικός τύπος?»

…έλπιζε πως όχι…γιατί δεν τους άντεχε κάτι τέτοιους.

«Λες να τον αντιμετώπιζε αφ´ υψηλού σαν πλούσιος και επιτυχημένος?»

…πάλι έλπιζε όχι…αλλά , και μόνο που το σκεφτόταν σαν ενδεχόμενο, αγρίευε.

Αν πράγματι του τόπαιζε έξυπνος και σπουδαίος, θα του «έδειχνε αυτός»:

θα του έβαζε ένα σωρό τρικλοποδιές και θα τον έκανε «να φτύσει το γάλα της μάννας του».

«…ναί…ποιός νόμιζε δηλαδή πως είναι, ο μαλάκας?»

«…ένας θρασύς και αδίστακτος ψωρογιάπης  είναι, που βρήκε ευκαιρία ανέλαβε δημόσιο έργο για να κονομήσει υπερκέρδη από τα δύσκολα κερδισμένα λεφτά του λαού».

Αυτός, ο Γιώργης, δεν θα το επέτρεπε αυτό.

Ήταν αποφασισμένος.