μονόλογος

 ...συζητάω μερικές φορές με διαδικτυακούς φίλους  και λέμε τα βάσανά μας.

Δηλαδή εγώ τα λέω...αρκετά.

...οι άλλοι, επιφυλάσσομαι για πόσα λένε.

Λένε και αυτοί.

Όσα αντέχει ο καθένας.

Μερικούς δεν τους έχω δεί ποτέ, από κοντά: 

αυτό βοηθάει στην ειλικρίνεια.

Επισης βοηθάει ότι δεν υπάρχει εξάρτηση και συμφέρον: 

κανείς δεν περιμένει, κάτι, απ´ τον άλλο.

Είναι μιά μορφή ειλικρινούς ελευθερίας.

Μερικοί - μη γιατροί- σχολιάζουν πως η ιατρική εργασία έχει πολλές χαρές και αποζημιώσεις, υλικές και , κυρίως, ηθικές:

«μεγάλη υπόθεση να προσφέρεις υγεία και ζωή,»,  λένε.

Εστιάζουν στην χαρά την προσφοράς.

Δεν το αρνούμαι, μετράει και αυτό.

Εγώ συνήθως διεκτραγωδώ τοις ταλαιπωρίες και τις αγωνίες των γιατρών που υποεκτιμώνται.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μιά μεγάλη προσφορά της άσκησης  της κλινικής ιατρικής στους γιατρούς,  είναι άλλη , άγνωστη:

η ιατρική σε μαθαίνει σπουδαία πράγματα για τους ανθρώπους και την κοινωνία.

Σε μαθαίνει τους ανθρώπους από την καλή και από την ανάποδη.

Σε μαθαίνει τις κοινωνικές σχέσεις από την καλή και από την ανάποδη.

Και, τέλος, εάν  έχεις και λίγο κουκούτσι μυαλό, σε μαθαίνει τον εαυτό σου: τις αδυναμίες, την δύναμη και τα κίνητρά σου.

Σαν τον κομάντο που μαθαίνει επιβίωση στην μάχη και ταυτόχρονα τις δυνατότητές του.

Αλλοτε στην ζούγκλα, άλλοτε στα χιονισμένα βουνά , άλλοτε στην  άνυδρη έρημο και άλλοτε στον βούρκο.

Ο καλός κομάντο - ιατρός, θα φάει πολύ σκατό και λάσπη.

Θα πεινάσει , θα πολεμήσει, θα ελπίσει, θα απελπιστεί, θα προσευχηθεί, θα φτάσει στα όριά του.

Σαν τον Ράμπο. 

Αλλά Ράμπο με ψυχή και μυαλό.

Μάχες συνεχείς  και πληγές που μισοκλείνουν και ξαναανοίγουν.

Αυτές που δεν σε αφήνουν  να χαρείς κανένα  θρίαμβο, αφού ξέρεις ότι όλοι οι θρίαμβοι είναι προσωρινοί.

 Προσωρινός όπως και εσύ ο ίδιος, εξ άλλου.