Η χαρά του να είσαι αντιπαθητικός

Υποθέτω ότι το να είσαι νέος, ωραίος και,  γενικά,  γοητευτικός και ελκυστικός, πρέπει να είναι πολύ βαρετό και κουραστικό: 

φορτώνεσαι ένα σωρό ενοχλητικά τσιμπούρια που σου ζητούν κάτι. 

Είμαι ευτυχής που προφανώς δεν ανήκω στην κατηγορία των «συμπαθητικών»: 

δεν με πλησιάζει ούτε λαχειοπώλης να μου πουλήσει λαχείο.

Έχω γλιτώσει από ζητιάνους, γύφτους, αναξιοπαθούντες και ακτιβιστές.

Προ ολίγου είδα κάτι  νεαρούς και νεαρές που είχαν φυλλάδια, πανώ, σημαίες και πλακάτ από μια οικολογική οργάνωση για την ανακύκλωση του πλαστικού…περιλαμβανομένων των ποτηριών και καλαμακίων  του καφέ.

Όλους τους περαστικούς τους ενημέρωσαν εκτός από μένα: 

μάλλον δεν πείθω ότι ανακυκλώνω το καλαμάκι του καφέ . 

🙂

Τους ρώτησα από που χρηματοδοτούνται και μου είπαν «από Ευρώπη».

Απ´ ό,τι φαίνεται, δεν με εμπιστεύεται η Ευρώπη ότι είμαι φιλοευρωπαίος.

Έχει δίκιο.

Ούτε εγώ την εμπιστεύομαι να πετάει τα λεφτουδάκια από τους φόρους  των ευρωπαίων πολιτών στον γάμο του καραγκιόζη.

Στους κολλητούς της,  δηλαδή.

Προτιμώ αντιπαθητικός, καχύποπτος και κακόπιστος.

Από μαλάκας, καλύτερα.