Ταυτίζομαι με το γαιδούρι

 ...η Βρετανική αυτοκρατορία είχε σύμβολο τον Βρετανικό λέοντα... 

...η Βυζαντινή αυτοκρατορία τον δικέφαλο αετό, η θαλασσοκράτειρα Βενετία ένα λιοντάρι με φτερά.

Πες μου με ποιο ζώο ταυτίζεσαι, να σου πω ποιος είσαι: 

προφανώς όσοι γουστάρουν  λιοντάρια,  αετούς κλπ,  λατρεύουν τη δύναμη : τους άρεσει να εμπνέουν φόβο και σεβασμό.

Αν όμως σ’ αρέσει το παγώνι ή  το αηδόνι, προφανώς θέλεις να σε θαυμάζουν για να τα χαρίσματα σου.

Αν σ’ αρέσουν τα Μπουλ Τέριέ, τα πητμπουλ  ή τα μπουλντόγκ,  προφανώς θέλεις να είσαι δυνατός και τρομερός... ενώ αν σου αρέσουν τα Πεκινουά και τα τσιουάουα,  θέλεις να είσαι χαριτωμένος και κομψός.

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί εμένα με συγκινεί το γαϊδούρι

...δεν είναι κομψό, δεν είναι υπερήφανο - σαν το άλογο- δεν είναι γενναίο: το μόνο που μπορεί να καυχηθεί είναι ότι κάποτε κουβάλησε τον Χριστό.

Αλλά συνήθως κουβαλάει  ένα κάρο γκαζοντενεκέδες, μπάζα, τσιμέντα,  άμμο, εργαλεία, ξύλα και ανθρώπους.

Ένας ταπεινός χαμάλης με υπομονή και λυπημένο βλέμμα: 

τα γαιδούρια δεν είναι κουτά...υπομένουν αλλά καταλαβαίνουν .

Και τα βόδια υπομένουν ,  αλλά είναι κουτά.

Είναι δράμα να καταλαβαίνεις και να υπομένεις.

Έχει και ένα μεγαλείο, όμως.

Γιαυτό προτιμώ να είμαι γαιδούρι.

Καλύτερα... από περήφανο άλογο και από δυνατό βόδι.

Αυτά είναι κάπως χαζοί υπηρέτες.

Προτιμώ συνειδητοποιημένος χαμάλης.

Και βίγκαν.

Τα σαρκοφάγα, τα απέρριψα προ πολλού.

Έχουν σκληρό βλέμμα κακοποιού.