τότε που ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός

 

…τα παιδικά καλοκαίρια ήταν μαγικά: μάλλον γιατί το μυαλό σκεφτόταν λιγότερο και αισθανόταν περισσότερο.

Το παιδικό  μάτι έβλεπε τα καρπούζια πιό κόκκινα και το παιδικό στόμα τα ένιωθε πιό γλυκά.

 Ο ήλιος  ήταν πιό εκτυφλωτικός.

 Ο παγωτατζής δεν ήταν ένας μεροκαματιάρης αλλά ένας μαγικός, δροσιστικός, αγιοβασίλης.

Κάθε σαραβαλοποδήλατο  ήταν μιά φεράρι.

Κάθε γειτονάκι ένας σύντροφος, φίλος, συμπαίκτης, οπαδός, εχθρός, αντίπαλος.

Ανάλογα την στιγμή, οι ρόλοι άλλαζαν κάθε λεπτό.

Αστραπιαία.

Η μνήμη κοντή και τα ποδαράκια λιγνά.

Ποδαράκια γυμνά, αργότερα  με φτωχοπέδιλα, κρατούσαν χαμηλά τις ταξικές διακρίσεις: 

ήταν  όλοι φτωχοί... άρα, ίσοι.

Σχεδόν πλούσιοι.